გვერდების რაოდენობა

вторник, 2 августа 2016 г.

ბოშათა თემი საქართველოში - კონკურსი ჟურნალისტებისთვის

„უმცირესობის საკითხთა ევროპული ცენტრი - კავკასია“ ჟურნალისტებისა და მედია საშუალებებისთვის აცხადებს კონკურსს საქართველოში მცხოვრები ბოშათა თემის გაშუქებისთვის. კონკურსი ხორციელდება ჩეხეთის მთავრობის მხარდაჭერით „ტრანზიციის ხელშეწყობის პროგრამის“ ფარგლებში. 


ჟურნალისტური ნამუშევარი უნდა ასახავდეს საქართველოში მცხოვრებ ბოშათა:
პრობლემებს 
კულტურას
თვითმყოფადობის საკითხებს
მრავალფეროვნებას
სამოქალაქო ინტეგრაციის დონეს
ანტი-დისკრიმინაციულ პრაქტიკას



კონკურსის ფარგლებში მოხდება ორ ძირითად ნომინაციაში დაჯილდოება:
საუკეთესო სიუჟეტი (სატელევიზიო, რადიო) – 2 გამარჯვებული
საუკეთესო სტატია (საგაზეთო, ვებ-გვერდი) – 2 გამარჯვებული

გამარჯვებულებს საჩუქრად გადაეცემათ ციფრული ტექნიკა და საზეიმოდ დაჯილდოვდებიან ბოშათა თემისადმი მიძღვნილ კონფერენციაზე. 

კონკურსში მონაწილეობის მთავარი წინაპირობაა ნამუშევრის გამოქვეყნება შესაბამის მედია სივრცეში 2015 წლის იანვრიდან - 2016 წლის 31 აგვისტოს ჩათვლით.

კონკურსში მონაწილეობის მისაღებად დაინტერესებულმა პირებმა განაცხადი უნდა წარადგინონ არაუგვიანეს 2016 წლის 2 სექტემბრის 18:00 საათისა „უმცირესობის საკითხთა ევროპული ცენტრი - კავკასია“ ოფისში (მისამართი: რამიშვილის ქუჩა 27ა) ან ელ-ფოსტის საშუალებით proshikian@emicuacasus.org. დამატებითი კითხვების შემთხვევაში, გთხოვთ მიმართოთ ელენე პროშიკიანს 557 656600

вторник, 13 августа 2013 г.

ბოშა ბავშვები ახალგაზრდულ ბანაკში

მიმდინარე წლის სექტემბერში საქართველოში მცხოვრები ბოშა ბავშვების ერთი ჯგუფი ანაკლიაში გაემგზავრება საერთაშორისო ბანაკში მონაწილეობის მისაღებად, სადაც ისინი რამდენიმე ქვეყნიდან სხვადასხვა ეროვნების თავიანთ თანატოლებთან ერთად იცხოვრებენ  და მათთან ურთიერთობის საშუალება ექნებათ.

მსგავსი საერთაშორისო საბავშვო–ახალგაზრდული ბანაკი სახელწოდებით „ტოლერანტობის სათავეები“ 2012 წლის 31 ოქტომბრიდან 10 ნოემბრამდე ბაკურიანშიც გაიმართა, რომელშიც სხვადასხვა ქვეყნებიდან სხვადასხვა ეროვნების წარმომადგენელი ბავშვები მონაწილეობდნენ 12–დან 17 წლის ასაკში, მათ შორის ბოშა ბავშვებიც.

ბავშვებს უკრაინიდან, ბელორუსიდან, სომხეთიდან, რუსეთიდან და საქართველოდან საშუალება ჰქონდათ გაცნობოდნენ სხვადასხვა ეროვნების წარმომადგენელთა კულტურას, ენებს, ისტორიას და შეეძინათ მეგობრები.



სხვადასხვა ღონისძიებებთან ერთად ჩატარდა ასევე ეროვნული დღეები, რომლის ფარგლებშიც ბანაკის  მონაწილეები დილიდან  საღამომდე  ეცნობოდნენ თავიანთი მეგობრების ენას, ისტორიას, კულტურას, ტრადიციებს, ცეკვებს, სიმღერებს და სამზარეულოს  იმ  ეთნიკურ  ჯგუფის  მიხედვით, ვისიც  დღეც  იყო გამოცხადებული. ასეთ დღეებში ყველა ბავშვი  ერთი რომელიმე  ეროვნების  ცხოვრებით ცხოვრობდა.



ბაკურიანის ბანაკში საქართველოდან 7 ბოშა ბავშვი მონაწილეობდა, მათ შორის 4 ქობულეთიდან და 3 დედოფლისწყაროდან.

წელს ანაკლიაში საქართველოში მცხოვრები ბოშა ბავშვები, ძირითადად, თბილისიდან, გაჩიანიდან გაემგზავრებიან.


ლენა პროშიკიანი

пятница, 7 декабря 2012 г.

მეცნიერებმა დაადგინეს, რომ ბოშები ევროპაში ინდოეთიდან ჩამოვიდნენ


ევროპელმა გენეტიკოსებმა ბოშების გენომის ანალიზი ჩაატარეს და დაადგინეს, რომ ეს ხალხი დაახლოებით 1500 წლის წინ ჩამოყალიბდა ჩრდილო–დასავლეთ ინდოეთში, ხოლო ევროპის ტერიტორიაზე დაახლოებით 900 წლის წინ შეაღწია, – ნათქვამია სტატიაში, რომელიც გამოქვეყნდა ჟურნალში Current Biology.


„გენეტიკის თვალსაზრისით, ყველა ბოშას ერთმანეთთან ორი რამ აკავშირებს – ისინი ჩრდილო–დასავლეთ ინდოეთიდან მოდიან და მათი წინაპრები მიგრაციის პერიოდში სხვადასხვა ეროვნების ხალხებზე ქორწინდებოდნენ ევროპის ტერიტორიაზე. ჩვენი ნაშრომი ხაზს უსვამს იმის აუცილებლობას, რომ ბოშების გენეტიკური ისტორიის გაგება აუცილებელია ევროპელების გენეტიკის სრულყოფილი შესწავლისთვის“, –  განაცხადა მეცნიერთა ჯგუფის ხელმძღვანელმა მანფრედ კაიზერმა როტერდამის უნივერსიტეტიდან.

მეცნიერების ჯგუფმა კაიზერის ხელმძღვანელობით აღადგინა ბოშების ისტორია ევროპის ტერიტორიაზე მცხოვრები ბოშების 13 განცალკევებული ჯგუფის წარმომადგენელთა გენომების შედარებით და შეჯერებით.

понедельник, 30 мая 2011 г.

ბოშების ჰიმნი


ბოშების ჰიმნი ბოშა ხალხების ერთერთი საერთოეროვნული სიმბოლოა ბოშურ დროშასთან ერთად. ჰიმნი ოფიციალურად მიღებული იქნა 1971 წლის 8 აპრილს ბოშათა მსოფლიო კონგრესზე. ჰიმნი დაწერილია ხალხური სიმღერის „ჯელემ, ჯელემ“ საფუძველზე (ითარგმნება დაახლოებით –  წავედით, წავედით). ჰიმნის თავისებურება იმაში მდგომარეობს, რომ მკაცრად განსაზღვრული მელოდია არ გააჩნია და ყოველი შემსრულებელი ხალხურ მოტივებს საკუთარი არანჟირებით ასრულებს. ასევე ტექსტის რამდენიმე ვარიანტიც არსებობს, რომლებშიც მხოლოდ პირველი კუპლეტი და მისამღერი ემთხვევა ერთმანეთს. სიმღერის ყველა ვარიანტს ბოშები ჰიმნად აღიარებენ. ამდენი განსხვავებები კი იმითაა განპირობებული, რომ სხვადასხვა ქვეყნებში მცხოვრებ ბოშებს მეტნაკლებად განსხვავებული მუსიკალური კულტურა აქვთ და ზოგჯერ დიდია სხვაობა მათ ენებშიც, რომელსაც მხოლოდ საფუძველი აქვს საერთო.

ინტერნეტში ამ სიმღერის უამრავი ვარიანტი შეიგიძლიათ მოიძიოთ. ჩემს ბლოგზე კი გთავაზობთ ჰიმნის მხოლოდ ორ ვარიანტს, რომლებიც ყველაზე მეტად მომწონს. პირველ სიმღერას უნგრეთში მცხოვრები ბოშა მოზარდების გუნდი The Gandhi School Choir ასრულებს. ამ გუნდს ბევრი სხვა კარგი სიმღერაც აქვს და სურვილის შემთხვევაში იქვე youtube–ზე შეიძლიათ ნახოთ.


მეორე სიმღერას კი ლატვიელი ბოშა ბიჭი ძინტარს ჩიჩა ასრულებს თავის მეგობრებთან ერთად. აღსანიშნავია, რომ ამ ბიჭუნამ ჯერ კიდევ 10 წლის ასაკში საბავშვო ევროზიაზე გაიმარჯვა 2003 წელს.


აქვე ვაქვეყნებ ვიდეოს, თუ როგორი სიურპრიზი გაუკეთეს ბოშა მოზარდების გუნდს თავიანთმა უნგრელმა თანატოლებმა, რომლებმაც მათი სიმღერა შეასრულეს.

воскресенье, 22 мая 2011 г.

თბილისში ბოშათა ფესტივალი შედგა

ფესტივალი, რომელსაც უამრავი ადამიანი რამდენიმე კვირის განმავლობაში ინტერესით ელოდა, შედგა. თბილისის ეთნოგრაფიულ მუზეუმში საქართველოს სხვადასხვა კუთხეებიდან ჩამოსული ბოშების გარდა 400–მდე ადამიანი შეიკრიბა ბოშათა პირველ ფესტივალზე. ღონისძიება ევროპის უმცირესობათა უფლებების ცენტრის (ECMI) მიერ იყო ორგანიზებული Innovations and reforms center UNHCR–ის მხარდაჭერით.

ერთერთმა ორგანიზატორმა ირაკლი ჭედიამ ფესტივალის დაწყებამდე მითხრა: „ECMI-ს ბოშებთან უკვე დიდი ხანია აქვს შეხება. შესაბამისად, გადავწყვიტეთ ჩვენ პარტნიორებთან ერთად ჩაგვეტარებინა ბოშური ფესტივალი, რათა ბოშების მიმართ ქართული საზოგადოების ინტერესი გაგვეღვივებინა და მათი კულტურის და ტრადიციების შესახებ ინფორმაცია გაგვევრცელებინა“.

მისი თქმით, „ECMI-მ წელს ასევე დაიწყო ბოშური თემების მხარდაჭერისა და განვითარების პროგრამა, რომელიც მოიცავს გადამზადებისა და ენის კურსებს. გარდა ამისა ECMI-მ 2009 წელს ხელი შეუწყო ორი ბოშური არასამთავრობო ორგანიზაციის შექმნას სოფელ ლენინოვკაში (დედოფლისწყარო) და ქობულეთში. ორივე ორგანიზაცია ძალიან აქტიურია და აქტიურად იღებს მონაწილეობას ჩვენს აქტივობებში. ორივე ორგანიზაცია აქტიურად არის ჩართული მოცემული ფესტივალის ორგანიზებაში“.


ღია ცის ქვეშ გამართულ სცენაზე ფერადოვან ტანისამოსში გამოწყობილი ბოშები იდგნენ. მაყურებელთა შორის თბილისლების გარდა უამრავი უცხოელიც იმყოფებოდა. ფესტივალის მსვლელობისას საჯარო რეესტრის ხელმძღვანელმა გიორგი ვაშაძემ ბოშათა ხუთშვილიან ოჯახს სიმბოლურად გადასცა დაბადების მოწმობები და პირადობის დამადასტურებელი საბუთები. აქციის ორგანიზატორებმა დამსწრეებს ბოშა ხალხის ისტორია გააცნეს და პარტნიორი ორგანიზაციების გეგმებზე ისაუბრეს, რომელთა მთავარი მიზანი საქართველოში მცხოვრები 700 ბოშა ეროვნების ადამიანების საზოგადოებაში სრულფასოვანი ინტეგრაციაა. ფესტივალის ორგანიზატორებმა ბოშებთან ერთად საქართველოში მცხოვრები სხვა ეთნიკური უმცირესობების წარმომადგენლებსაც, ვისაც პირადობის მოწმობები და სხვა პირადი დოკუმენტაცია არ გააჩნიათ, მოუწოდეს, რომ მიაკითხონ საჯარო რეესტრის განყოფილებებს, მიიღონ საჭირო საბუთები და ისარგებლონ თავიანთი უფლებით გახდნენ ქვეყნის სრულფასოვანი მოქალაქეები.

ფესტივალზე წარმოდგენილი იყო ასევე ბოშების მიერ ხელნაკეთი ნივთები, რომელთა შეძენაც ადგილზე შეიძლებოდა.

რა იქნებოდა ბოშური ფესტივალი, რომ არა მუსიკა და ცეკვები. მისულ მაყურებელს გული ამაზე ნამდვილად არ დაწყვეტიათ, რადგან სცენაზე მოცეკვავეებმა და მომღერლებმა ნამდვილი ცეცხლი დაანთეს, რასაც მაყურებელიც დამსახურებული აპლოდისმენტებით პასუხობდა. 


ფესტივალის ფოტოგალერეა:












воскресенье, 8 мая 2011 г.

თბილისში პირველი რომა (ბოშათა) ფესტივალი გაიმართება

2011 წლის 21 მაისს (16.00–21.00) თბილისის ეთნოგრაფიულ მუზეუმში საქართველოს ისტორიაში პირველი რომა (ბოშათა) ფესტივალი გაიმართება. ფესტივალის მსვლელობისას სხვა ღონისძიებებთან ერთად ჩატარდება ასევე კონცერტები, ფოტოგამოფენა და ბოშათა ბაზარი. ფესტივალის ორგანიზატორებს დახმარებას უწევენ უმცირესობათა უფლებების ევროპული ცენტრი, ინოვაციებისა და რეფორმების ცენტრი, გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატი და საქართველოს ეროვნული მუზეუმი.


ჯერ–ჯერობით კონკრეტულად ფესტივალის ორგანიზატორებთან დაკავშირება ვერ მოვახერხე, ასე რომ სხვა დეტალები ამ დროისთვის ჩემთვის უცნობია.


თუმცა რომა (ბოშათა) ფესტივალებს უკვე საკმაოდ დიდი ხნის ისტორია აქვს და  ასეთი ფესტივალები წარმატებით ტარდება მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნებში. როგორც წესი, ღონისძიებაზე მიწვეულნი არიან სტუმრები სხვადასხვა ქვეყნებიდან და ბოშათა სხვადასხვა თემების წარმომადგენლები საკუთარი კულტურის, მუსიკის, ცეკვების და სხვა სიმღერების დემონსტირებას ახდენენ. ფესტივალებს ყოველთვის უამრავი მაყურებელი ჰყავს და ისინი კარგად წარმოაჩნენ მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეებში მცხოვრები ბოშების კულტურის მრავალფეროვნებას და ამავე დროს ერთიანობასაც.

ვფიქრობ, ეს ფესტივალი ლამაზი და მხიარული მოვლენის გარდა ხელს შეუწყობს ქართველებისთვის ბოშა ერის წარმომადგენელთა გაცნობას, რომლებიც, მართალია არც ისე ბევრნი, მაგრამ საქართველოშიც ცხოვრობენ და ძირითადად მარგინალურ ჯგუფებად ითვლებიან, რადგან აქტიურად ვერ მონაწილეობენ საზოგადოებრივ ცხოვრებაში, ბავშვები უმეტესად სკოლაში არ დადიან, ხოლო ქალები წვრილმანი ვაჭრობით, მკითხაობითა და მათხოვრობით ცდილობენ ოჯახში შემოსავლის შეტანას. ქართულ ინტერნეტსაც (ფორუმები ძირითადად), რომ გადაავლოთ თვალი, ძალიან ბევრ ნეგატივს შეხვდებით ბოშებზე. ასევე დიდია ახალგაზრდა თაობის დაინტერესებაც საერთოდ იმის შესახებ, თუ ვინ არიან ისინი. ჩემი ბლოგის მკითხველებს მოკლედ კი შეუძლიათ გაეცნონ ამ ხალხის ისტორიას და ცხოვრების წესებს, მაგრამ რეალურ დროში გამართული ფესტივალი უფრო დიდ თვალსაწიერს მისცემს ბოშებით და მათი პრობლემებით დაინტერესებულ ადამიანებს არამარტო მათი კულტურის გაცნობის თვალსაზრისით, არამედ იმ კუთხითაც, რომ ბოშებიც ჩვეულებრივი ადამიანები არიან, განსხვავებულები, მაგრამ ჩვეულებრივები და რომ მათ უამრავი პრობლემები აქვთ, არა მსახიობებს და არტისტებს ამ შემთხვევაში, არამედ ჩვეულებრივ რიგით ადამიანებს, რომელთაც ქუჩაში ზოგჯერ ალმაცერად, ზიზღით ან ირონიით ვუყურებთ...

воскресенье, 17 апреля 2011 г.

რაჯასტანიდან ანდალუზიამდე

მცხუნვარე მზისგან გამომშრალ ქვიშაში მცირერიცხოვანი ქარავანი რაჯასტანის უდაბნოში წყლისკენ იკვალავს გზას. ქარავანი ჭასთან ახლოს ბინავდება. ქალები და გოგონები ისეთ ღაჟღაჟა ტანისამოსში არიან გამოწყობილნი, რა ფერებსაც მხოლოდ სიზმარში თუ ნახავთ. და ეს სუსტი არსებები შესაშური ძალით იქნევენ უროს და მამაკაცებს ლითონის გამოჭედვაში ეხმარებიან. მოქარავნეთა ყოფა იმდენად რეალისტური და ყოფითია, რომ, როცა მთელს ამ უდაბნოში ერთადერთ ხესთან საზეიმო სამოსში გამოწყობილი ქალი თავბრუდამხვევ ბრუნებში ცეკვას იწყებს გამყინავი ხმის მქონე ბიჭის სიმღერაზე, რთულია იმის გარკვევა, სინამდვილეში რა ხდება ეკრანზე.

ასე იწყება შესანიშნავი ფრანგი რეჟისორის, ბოშურ–ბერბერული წარმოშობის ტონი გატლიფის ფილმი Latcho drom (ითარგმნება დაახლოებით როგორც „კეთილი მგზავრობა“). ამ რეჟისორის თითქმის ყველა ფილმი ბოშურ თემატიკას ეძღვნება და სხვადასხვა წლებში ბევრი საინტერესო სურათიც შექმნა, მაგრამ ამჯერად მხოლოდ Latcho drom–ზე ვისაუბრებთ.


1993 წელს გადაღებული ფილმი, რომლის პრემიერაც 1994 წელს აშშ–ში გაიმართა, სპეციფიური მიუზიკლია და მისი სპეციფიკა იმაში მდგომარეობს, რომ „ექშენის“ ნაირსახეობებით სულაც არ არის გადატვირთული, მაგრამ ამის მიუხედავად საათნახევარი გრძელდება. ამ სიტყვების გამო გულს ნუ გაიცრუებთ, შესანიშნავი ფილმია, თუმცა თავიდან ბოლომდე ეთნოგრაფიაა, ე.წ. ესთეტიზებული სამცენიერო–პოპულარული ჟანრი. ინდოეთის უდაბნოში თითქოს ათასობით წლის წინ დაწყებული მოგზაურობის ისტორია ესპანურ ფლამენკოში გაჟღერებული ბოშების თანამედროვე შიდაევროპული მიგრაციის კომენტირებით სრულდება. ფილმის ძირითად ნაწილში დიდი და ხმაურიანი ორომტრიალია, სადაც ბევრი შეეცდება, რომ თავისთვის ნაცნობი რამე ბგერა დაიჭიროს, ხოლო როცა ერთი ბაბუა ვიოლინოს სიმებიდან ამოდღლეზილი მელოდიით შავტუხა ბიჭუნას რაღაც ისტორიას უყვება, არ გაგიკვირეთ სიმებთან ერთად თუკი თქვენს სისხლძარღვებსაც ამოდღლეზს.


თავიდან ისეთი იქმნება შთაბეჭდილება იქმნება, თითქოს მთელი ეს აურზაური ოპერატორის კამერაში შემთხვევით მოხვედრილი დოკუმენტური მასალაა, რომელიც უკან დასდევდა მომთაბარეებს თანამედროვე საზაზღვრო საკონტროლო პუნქტების გადაკვეთისას და განსხვავებული ეპოქების ზღვარზე. თითქოს არც არანაირი სცენარი არ დაწერილა, და რეჟისორსაც სადღაც ბნელ კუთხეში ღრმად ეძინა. თითქოსდა პროფესიონალურობის ხელი მხოლოდ ქორეოგრაფიას ეტყობა, და ისიც „უხალტურებს“. სინამდვილეში კი ამ დამტვერილი კინოლენტის ყველა „ნაკუწს“ თავისი უხვი ოსტატური დრამატურგია აქვს – თუნდაც მცირე ვოკალურ–საცეკვაო ნომერს ან ქუჩაში მიმავალი ეტლებით გაღიზიანებული ძაღლების გააფთრებულ ყეფას. მთელი ეს მრავალდონიანი სპექტაკლი ყოფით ექსპრომტშია გადაწყვეტილი და როგორც კი გგონია, რომ კარგად გადაღებულ მუსიკალურ „კლიპს“ უყურებ, ყოველგვარი მობოდიშების გარეშე ყოფიერების სიმწარეში მოადენ ზღართანს. მაგრამ ამ ყველაფრისთვის რაღაც სტრუქტურული ხაზის მიცემას აზრი არ აქვს. ალბათ სურვილის შემთხვევაში შეიძლება მოძებნო, სად დადგმულია და სად „ნამდვილი“ კადრი, მაგრამ როგორც კი ამის გაკეთებას დაიწყებ, მაშინვე მუდამ ცოცხალი, „სიყალბეს მოკლებული“ სამყარო სახელად „ლაჩო დრომი“ ერთ წამში ჩამოიშლება და მოგზაურობაც ინტერესს დაკარგავს.

ეს სამყარო კი მართლაც საოცარია. რაღაცნაირი „შავტუხა“ რუტინა – პატარა ბიჭები „მდიდარი“ ბიძების ფეხსაცმელს წმენდენ, მოზარდები ერთმანეთს ეპრანჭებიან, ხალხმრავალ მოედანზე მამაკაცი დათვთან ერთად ართობს პუბლიკას, თბილისის თურქული აბანოების მსგავს გუმბათებიან შენობაში არაბულ მოტივებზე მოცეკვავეები ცეცხლს ანთებენ, ღრმად მოხუცი ბებიები კი ყველგან თამბაქოს ახრჩოლებენ არამიწიერი უსაქმურობით. მაგრამ ამ „წმინდანთა“ საზეიმო ხეტიალის ზენიტზე მხოლოდ მაშინ მოხვდები, როცა ხანგრძლივი ტანჯვისა და დამცირების შემდეგ მიხვდები, რომ ღმერთმა შენი ხალხი დაწყევლა... ეს გაორებული შეგრძნებაა – უძიროდ და უსახლკაროდ ცხოვრება და იმაზე ფიქრი, სად უნა გაიდგა ფესვები დევნისა და თავისუფლების ზღვარზე. ამ შეგრძნებითაა გაჟღენთილი „ლაჩო დრომის“ სამყარო, რომლის ნაწილიც ჩვენ ვერასდროს გავხდებით, რადგან ამ სამყაროში უნდა დაიბადო.

ფილმში ერთი მთლიანი სიუჟეტი თითქოს არ ვითარდება და იგი ცივილიზებული სამყაროს ჩერჩეტებს ბოშათა ისტორიას უყვება თავიდან ბოლომდე, ალაგ–ალაგ ამაყი თვითშემოქმედების გზაჯვარედინებზე გადახვევით, სადაც ღმერთსაც საკადრის პატივს მიაგებენ და სადაც ყოველდღიურ სადილსაც სამაძღროდ ამზადებენ. სურათი თითქოს მთელი ხალხის დიდ საიდუმლოს განდობს და გეუბნება, რომ ეს ბუნება, ეს მტრული კლიმატი, საცხოვრებლებში დაუდგრომელი აყალმაყალი და მთელი ეს სამყარო ნამდვილია, მისი დუბლირება შეუძლებელია და ასაკით რამდენიმე ათასი წლისაა. და აქედანაც გამომდინარეობს დამსახურებული ხალისი მათი მხიარულებისას და გულში ღრმად ჩამწვდომი ტკივილი სევდიანი სიმღერების დროს.

ასეულობით გმირია ფილმში, მაგრამ ისე დასრულდება, რომ გასაგებად გამოთქმულ ერთ სახელსაც ვერ გაიხსენებთ. ეს უნიკალური, უძველესი, მრავალფეროვანი და მოხეტიალე ფოლკლორია, რომელსაც შესაფერისი ადგილი არცერთ მუზეუმში არ მოეძებნება, თუმცა კანის ფესტივალზე 1993 წელს ფილმს წილად ხვდა Un Certain Regard Award, რის შემდეგაც ფაქტიურად „ლაჩო დრომმა“ ისეთ მიწიერ და „მალფუჭად“ მოვლენას აუბა მხარი, როგორიცაა მოდა ყოველგვარ ეთნიკურობასა და და კერძოდ ორიენტალიზმზე. ამიტომაც, თუ ამ რარიტეტს გადააწყდებით სადმე, ნუ გადავიწყდებათ, რომ ეს სასურსათო ბრენდი არ არის, ეს ექსპოზიციაა და ამ ორ გაგებას შორის დიდი უფსკრულია.